Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Κατερίνα Γώγου - Θα 'ρθει καιρός


Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
- μη βλέπεις εμένα - μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα
Ακου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γυρμένους απ' έξω
Και τη δουλιά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου! - θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

.-.-.-. 
ποίηση, απαγγελία: Κατερίνα Γώγου
από την ποιητική συλλογή της: Ιδιώνυμο (1980)
μουσική: Κυριάκος Σφέτσας
δίσκος: Στο δρόμο (1981)

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Ελένη Τσαλιγοπούλου - Και τι θα μείνει


Ποιος θα πει ότι ξέρει
τι ειν' αυτό που μας τραβάει σ' ένα αστέρι
να μας ταξιδεύει
κάθε νύχτα στων ονείρων μας τα μέρη
Το άστρο μου μωρό μου,
ήταν πάντα το μεγάλο μυστικό μου...
το πλάνο, το κοντινό μου

Και τι θα μείνει, μια μέρα τι θα μείνει
ένα χαμόγελο μέλι τσαχπινιά
Ένα λιμάνι που σκάει στο φινιστρίνι
και μια παράφορη αγκαλιά στα σκοτεινά

Ναι τι θα μείνει, νομίζεις τι θα μείνει
μια συνοικία μ' αγγέλους και παιδιά
ό,τι έχει λόγο μονάχα αυτό θα μείνει
να σημαδεύει κατευθείαν στη καρδιά

Ό,τι ψιθύρισες στ' αυτί
ποτέ στο λέω δε θα ξεχαστεί

Ποιος να πει πως ξέρει
αναμμένο να κρατάει ένα αστέρι
όταν ξημερώνει
και έχει φύγει βιαστικό το καλοκαίρι
Πάντα κοριτσάκι
σε μια βάρκα να φυσάει το αεράκι...
πάμε χεράκι-χεράκι

Και τι θα μείνει, μια μέρα τι θα μείνει
ένα χαμόγελο μέλι τσαχπινιά
Ένα λιμάνι που σκάει στο φινιστρίνι
και μια παράφορη αγκαλιά στα σκοτεινά

Ναι τι θα μείνει, νομίζεις τι θα μείνει
όταν θα σβήσουν τα φώτα ξαφνικά
"Πρόβα" και "πάμε" μονάχα αυτό θα μείνει
και ένα φινάλε να σου σκίζει τη καρδία

Ό,τι ψιθύρισες στ' αυτί
ποτέ μωρό μου δε θα ξεχαστεί...

.-.-.-.

στίχοι, μουσική: Κώστας Λειβαδάς
ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου

cd: Σαν ψέματα (2008)
(τραγούδι τίτλων της τηλεοπτικής σειράς "Έχω ένα μυστικό", Alpha, 1998-99)


- "Και τι θα μείνει, στο τέλος τι θα μείνει, ένα χαμόγελο μέλι τσαχπινιά". Μα δεν είναι μέλι και βούτυρο σε φέτα ψωμί πριν την μπάλα στην αλάνα η ερμηνεία της; Δεν είναι πρωτοφίλημα και καρδιοχτύπι γυμνασίου; Δεν είναι εκείνο το πρώτο "πονηρογελάς" του Ρασούλη; Πως τραγουδάει έτσι μαγικά αυτή η κοπέλα;

Η Ελενίτσα μοιάζει να είναι ο τελευταίος κρίκος που μας δένει με την παράδοση της τσακίρικης γλύκας στο τραγούδι. Και, δικαίωμά της βέβαια, αλλά για μένα είναι κρίμα που ενώ έχει αυτό το μοναδικό στην εποχή μας χάρισμα, σπαταλιέται σε καλές μεν δουλειές αλλά που θα μπορούσαν να τις λένε κι άλλες πολλές τραγουδίστριες. Ενώ αυτά που μπορεί να πει η ίδια, έτσι όπως μπορεί να τα πει η ίδια, δεν μπορεί να τα πει καμία άλλη πια! Όσοι την έχουν ακούσει ζωντανά -και κυρίως εκεί στα δεύτερα μέρη που αναπνέει κι ομορφαίνει η ψυχή της κι η ψυχή μας με σμυρναίικα, παραδοσιακά και λαϊκά- καταλαβαίνουν τι εννοώ... Θα μου πεις, ποιος ψάχνει αυτόν τον ερωτισμό σήμερα...

Σκέφτομαι ποια θα μπορούσε να συνεχίσει αυτή τη "σχολή". Η Αρετούλα Κετιμέ έχει την φωνή, την ερμηνευτική ικανότητα και τα ακούσματα αλλά μοιάζει να μην έχει το μπρίο. Και, μάλλον το κυριότερο, ζει σε μια εποχή και... χώρα όπου η ελληνική μουσική είναι περίπου επικηρυγμένη και κάτι τέτοιες νοστιμάδες θεωρούνται παλιομοδίτικες. 

Ίσως, (μακάρι να μην, αλλά πως;) με την Ελενίτσα να κλείσει αυτός ο κύκλος μιας μελισματικής και τσαχπίνικης ερμηνευτικής παράδοσης προς δόξαν των "έντεχνων" καταθλιπτικών ερμηνειών, των σκυλοσουξεδιάρων που τραγουδούν με -και για- το υπογάστριο και των "απόλυτων σταρ" που ξεσπούν στα μικρόφωνα το μίσος τους που τους σκότωσες την μάνα (ή την υστερία που τους χάλασες το βερνίκι νυχιών... Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι από τα δύο τους συμβαίνει! Μα τις έχετε προσέξει όλες αυτές; Σκυμμένο κεφάλι, σφιγμένα χείλη και με βλέμμα "θα-σου-κόψω-το-λαρύγγι" σου τραγουδούν "σ'αγαπώ"!) .