Το μηδέν θα κάνω κύκλο
Κι εκεί μέσα θα χορεύω
Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω
Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες
Μοναχά η γη αλλάζει.
Έτσι μόνο η γη αλλάζει
Με ταχύτητες μεγάλες
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι.
Στάχτη γίνανε τα πάντα
Κάηκε το παρελθόν μου
Όλη μου η περιουσία
Στην καρδιά και στο μυαλό μου.
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...
Άγνωστη σε μένα τραγουδίστρια που τραγουδάει γυμνόστηθη σε καμπαρέ της Αθήνας στην ταινία "Οργισμένοι λόφοι" (THE ANGRY HILLS, 1959) του Robert Aldrich. Η καλλιτέχνις προφανώς είναι η πρωτοπόρα της σχολής που συνεχίζουν σήμερα οι αιδοιαοιδοί Αλεξανδράτου, Μπάστα κλπ.
Ανέβασα το βίντεο μήπως και βρεθεί κανένα στοιχείο για αυτήν ή το τραγούδι. Αποτελεί επίσης και... ενδυματολογική πρόταση για τις σημερινές "τραγουδίστριες" αυτής της κατηγορίας, αν και τα... προσόντα της άγνωστης είναι άνευ σιλικόνης!
- η λέξη "αιδοιοαοιδός" είναι πατέντα του Γιώργου Ζαμπέτα για όλες αυτές που "τραγουδάνε" με το... εεε, χμμμ... το υπογάστριο...:)
Εννιά με πέντε σ' ένα γραφείο
Για να μαζέψεις μία δόση για ψυγείο
Για να στοιβάξεις τα όνειρά σου
Ιδανικά και φρούτα κι άλλα πλαστικά σου
Εννιά με πέντε κι υπερωρία
Για να πληρώσεις κινητή τηλεφωνία
Και τίποτε άλλο μη σε αγχώνει
Γιατί και αύριο θα 'σαι πάλι στην αγχόνη
Ψωμί, μπριζόλα και Cola-Cola
Γίναμε λένε η γενιά του άρπα-κόλλα
Με 700 ευρώ το μήνα
Διάλεξε, αν θέλεις, εξαθλίωση ή πείνα...
Δάνεια, κάρτες κι άτοκες δόσεις
Που δε σου φτάνουν δυο ζωές για να πληρώσεις
Βάλ' τα παιδιά σου μεσ' στη διαθήκη
Και τον αέρα που αναπνέεις υποθήκη
Κι όταν γυρίσεις αργά στο σπίτι
Σε περιμένουνε να δώσεις για το νοίκι
Νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα και ρεύμα
Θα σου στερήσουνε ακόμη ένα γεύμα
Θέλεις κι η κόρη σου να μπει Πανεπιστήμιο
Γι αυτό όμως πρέπει να πληρώσεις φροντιστήριο
Κι αν θέλεις ύστερα να μπει κι ο γιος σου
Ίσως θα πρέπει να πουλήσεις το νεφρό σου
Να 'μαστε χρήσιμοι στην κοινωνία
Λένε πολλά πως πρέπει να ΄χουμε πτυχία
Για ν αποκτήσει η οικονομία σταθερότητα
Με το μισθό μας θ' αγοράζουμε τυρόπιτα
Κι ίσως αν γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι
Να 'ναι οι δρόμοι και οι βίοι μας παράλληλοι
Μα όσο θα μένουμε πλάσματα ανύποπτα
Η επόμενη γενιά θα 'ναι η γενιά του τίποτα
Εμείς δεν είμαστε ένα κάστρο που έχει πέσει
Είμαστε ακόμα ζωντανοί κι όποιος αντέξει
Κι όταν αργότερα πιεις τον καφέ σου
Όταν βουλιάξεις μεσ στον άδειο καναπέ σου
Και με το δάχτυλο βαθιά στη μύτη
Ίσως σκεφτείς το πώς να σώσεις τον πλανήτη
Κι η τηλεόραση θα λέει για εκείνα
Που η γυναίκα σου είδε σε κάποια βιτρίνα
Υπηρεσίες και προϊόντα
Κι ίσως αργότερα να δεις και καμιά τσόντα
Σκάνδαλα, μίζες και κακουργήματα
Από ανθρώπους με ανάλογα φρονήματα
Εσύ όμως έχεις τα προβλήματά σου
Γι αυτό κοιτάς το πώς θα κάνεις τη δουλειά σου
Τώρα κοιμάσαι και ονειρεύεσαι
Πως ζεις στ αλήθεια και στ αλήθεια ερωτεύεσαι
Μα η απάθεια και η σιωπή σου
Είν' η ευθύνη σου και η συνενοχή σου
Εμείς δεν είμαστε ένα κάστρο που έχει πέσει
Είμαστε ακόμα ζωντανοί κι όποιος αντέξει
Εμείς δεν είμαστε ένα κάστρο που έχει πέσει
Είμαστε ακόμα ζωντανοί!
Είμαστε ακόμα ζωντανοί!
.-.-.-.
στίχοι: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, μουσική: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης / Βασίλης Σωτηριάδης ενορχήστρωση: Arkán live @ Ράδιο Αρβύλα, ANT1, 5/3/2010 Η λέξη "arkan" στη γλώσσα tatars σημαίνει "άγριο άλογο" ενώ στην Ουκρανία και στη Ρουμανία υπάρχει παραδοσιακός χορός με το ίδιο όνομα, που χορεύεται γύρω από μία φωτιά και μόνο από άντρες. Δημήτρης Τριανταφυλλίδης (φωνή, ακουστική κιθάρα), Βασίλης Σωτηριάδης (ηλεκτρική κιθάρα), Χρήστος Τσενής (bass), Αντρέας Φεύγας (drums)
