Αχ, η ξενιτειά το χαίρεται,
τζιβαέρι μου,
το μοσχολούλουδο μου...
Σιγανά και ταπεινά...
Αχ, πανάθεμά σε ξενιτειά,
τζιβαέρι μου,
κι εσύ και το καλό σου...
Σιγανά και ταπεινά...
Αχ, εγώ ήμουν που το έστειλα,
τζιβαέρι μου,
εκεί στα μαύρα ξένα...
Σιγανά πατώ στη γη...
Σιγανά και ταπεινά...
.-.-.-.
Παραδοσιακό
ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου
κλαρίνο: Μάνος Αχαλινωτόπουλος
Η Τσαλιγοπούλου είναι ίσως η μόνη γνωστή που το λέει σε ήχο α (διατονική κλίμακα βυζαντινής). Έτσι θα έπρεπε να λέγεται αφού το τραγούδι είναι παραδοσιακό. Επίσης, ακριβώς επειδή είναι παραδοσιακό έχει και έλξεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν πχ η κλίμακα είναι η Λα ελάσσονα, η Σι πρέπει να είναι λίγο πιο κοντά στην Λα (για να γίνει το διάστημα Λα-Σι 10 αντί για 12) και άρα λίγο πιο μακριά από την Ντο (ώστε το Σι-Ντο γίνεται 8 από 6). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Σι να ακούγεται "φαλτσα". Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τη Μι. Επίσης στις καταβάσεις, εάν περάσουμε από τη Σι και έχουμε σκοπό να κατέβουμε ως τη Ρε, η Σι έλκεται προς τα κάτω, πλησιάζει τη Ρε, σε απόσταση ίσως και 5 μόρια από 10 που είναι. Η Αρβανιτάκη π.χ. το λέει σε κλασική ευρωπαϊκή ελάσσονα. Αν δεν είσαι συνηθισμένος στα βυζαντινά αλλά μόνο στα ευρωπαϊκά ακούσματα, τα παραπάνω στοιχεία τα εκλαμβάνεις ως φάλτσο. Όχι απλά δεν είναι φάλτσο, είναι σωστό, είναι άψογο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το σχόλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφή