Πάντα ήμουν και θα μείνω ερασιτέχνης
τίποτα δεν επαγγέλλομαι
μα όπως μ’ άγγιξε ο έρωτας της τέχνης
έπαθα και ονειρεύομαι
Μια ζωή ξυπόλητη
σαν παιδί απόλυτη
σαν γυναίκα απόρθητη
σαν γριά αδιόρθωτη
φτύνει τη μανία μου
και την αγωνία μου
παίζει με τον πόνο μου
κι εξαντλεί το χρόνο μου
Της ματιάς σου το κενό πως με φοβίζει
μη σκεφθείς καθόλου κι άσε με
το σκαλί που τώρα κατεβαίνω τρίζει
κι άμα πέσω άντε πιάσε με
-.-.-.
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Κατερίνα Πετράκου
cd: Το κενό (1995)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου