Ένα ελάφι έσκυψε σε δροσερή πηγή
κι ένα κορίτσι ξάπλωνε σε κρύα πεζοδρόμια,
το ελάφι το σκοτώσανε δυο ξένοι κυνηγοί
και στο κορίτσι χίμηξαν αγέλες από χρόνια...
Ξέρω καλά τι πέρασες,
βλέπω σκιές στο σώμα,
ξέρω, νιώθεις πως γέρασες,
μα, κράτα λίγο ακόμα!
Μία γοργόνα πέταγε στα κύματα γυμνή
κι ένα κορίτσι πήγαινε ελιές σ'ένα μαντίλι,
την πρώτη την καρφώσανε σε πλώρη με σπαθί
και οικοδόμοι χτίσανε την κόρη σε γεφύρι.
Ξέρω καλά τι πέρασες,
βλέπω σκιές στο σώμα,
ξέρω, νιώθεις πως γέρασες,
μα, κράτα λίγο ακόμα!
Μία νεράιδα έπλενε ρούχα σε φυλακή
κι ένα κορίτσι ήτανε λίμνη σε αρχαίους χάρτες,
η πρώτη έβγαλε φτερά και γύρισε τη γη
και το κορίτσι έγινε Θεά σε μετανάστες.
Ξέρω καλά τι πέρασες,
βλέπω σκιές στο σώμα,
ξέρω, νιώθεις πως γέρασες,
μα, κράτα λίγο ακόμα!
Ξέρω καλά τι πέρασες,
βλέπω σκιές στο σώμα,
ξέρω, νιώθεις πως γέρασες,
μα, κράτα λίγο ακόμα!
.-.-.-.
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
cd: Θάλασσα στη σκάλα (1999)
β' ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας
cd: Χωρίς βαλίτσα και παλτό (2006)
Εδώ από την εκπομπή "Στην υγειά μας", ΝΕΤ 14/4/07
«Και ξαφνικά σκοτείνιασε πολύ. Σκοτάδι πίσσα. Έχασα τα πάντα γύρω μου. Μου τελείωσαν κάτι τελευταίες «φιάλες» οξυγόνου για να βγω στην επιφάνεια... Έφευγε κι η κυρά-Βαγγελιώ πονεμένη, το τελευταίο μου στήριγμα. Από πού να πιαστώ. Πήρα την τελευταία της ανάσα και ανέβηκα ως την επιφάνεια. Αντάμωσα τον Θάνο και δεν με αναγνώρισε, λέω: παραμορφώθηκα κι απέξω μου; Ο Θάνος ο τσαμπουκάς, που δεν ξεχνάει τίποτα. «Γιατί έφυγες και τα κατέστρεψες όλα;» Του απαντώ: "Δεν τα κατέστρεψα. Τα συνέτριψα. Όλα όμως. Τη φιλία μας, την καριέρα μου, τη ζωή μου, την οικογένεια μου, την υγεία μου, τους φίλους μου. Εγώ ο Αττίλας..." Με κατάλαβε και μου πρότεινε έξι συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής. Λέω δεν γίνεται ο Θεός να μου χαρίζει μια φορά τη ζωή και ο Μικρούτσικος δύο, μυστήρια πράγματα... Θυμήθηκα το μυστικό, ιερό μας ραντεβού Λ. Αλεξάνδρας 66, 1978 περίπου, αυτός εγώ κι ο Καββαδίας. Κόψαμε με ξυράφι τις φλέβες μας στον καρπό και τις ενώσαμε κι από τότε κυλάει το αίμα του ενός μέσα στον άλλον. Έφυγε ο καπετάν Νίκος, μείναμε εμείς να οργώνουμε τον κόσμο μεταφέροντας τις απαράμιλλες εικόνες του. Το Μέγαρο έγινε και μετά από αυτό καμιά εκατοστή συναυλίες ακόμη σε Αθήνα και επαρχία. Η χάρτινη ζωή μου οργανώθηκε. Τώρα συναντιόμαστε δισκογραφικά με τον Θάνο και πάλι, και μπορώ να ελπίζω ξανά. Από τον Μάρτιο του 2005 ταξιδεύω και δεν έχω πιάσει λιμάνι ούτε σκοπεύω, χάρη στον Μικρούτσικο. Πετάω τα λέπια από πάνω μου και προσπαθώ να ξαναχτίσω ό,τι διέλυσα. Αλλωστε στο έταξα, τούτο το ταξίδι δεν το χάνω με τίποτα. Σου χρωστάω πολλά και άλλα τόσα που δεν ξέρεις.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου