Ελένη Πέτα - Λόγια της σιωπής

Φύσηξε και πέταξε λόγια στο κατώφλι,
άνεμος, φτεράνεμος, που δεν έχει όψη.

Σήκωσε τα κύματα, σκόρπισε συνθήματα,
άλλαξε τους χάρτες μου, τόσο ξαφνικά.

Τα δικά μου λόγια
έχουν κάτι απ' το κύμα που παλεύει.
Δες τα χέρια μου πως κάνουν.
δες ψηλά τις λέξεις φτάνουν,
Τα δικά μου λόγια...

Τα δικά μου λόγια,
δες τα χέρια μου πως μπλέκουν,
νήμα οι σκέψεις πως το πλέκουν.
Τα δικά μου λόγια,
λόγια της σιωπής...


.-.-.-.

στίχοι: Γιώτα Βασιλακοπούλου
μουσική: Κωστής Ζευγαδέλλης
ερμηνεία: Ελένη Πέτα
cd: Άρωμα παράξενο (2009)
α' κυκλοφορία στο cd single: Λόγια της σιωπής (2002) Το τραγούδι και τα δύο οργανικά γράφτηκαν για την ταινία της Λουκίας Ρικάκη "Λόγια της σιωπής" (2002)



Μεταφέρω εδώ το σημείωμα της Λουκίας Ρικάκη για την ταινία (πηγή):

"Έκανα μια ταινία για την ελληνική νοηματική γλώσσα όπως αυτή μιλιέται στη χώρα μας για να εξοικειώσει τον δύσπιστο θεατή με τον εκφραστικό πλούτο μια σημαντικής μερίδας της κοινωνίας που ζει και εκφράζεται μέσα απο τη "μαγική" δύναμη των νοημάτων.

H νοηματική γλώσσα είναι μια ορατή γλώσσα, είναι σαν τη μουσική, που δεν έχει λέξεις φτιάχνει όμως εικόνες. Θέλησα η ταινία να είναι μια απάντηση στο φόβο για το ανοίκειο και το τραγούδι αυτό πιστεύω ότι συμβάλλει σημαντικά σε αυτή τη προσπάθεια.

O φόβος για ότι δεν είναι οικείο αποτελεί χαρακτηριστικό "φυλετικής" συμπεριφοράς που προσδιορίζει την ψυχολογία του σύγχρονου αστού, η σιωπή του -η μη συνομιλία του με ότι ανοίκειο- ως περίβλημα της οικειότητας είναι χωρίς αμφιβολία αυτοκαταστροφική. H ταινία προτείνει τη γενναιοδωρία ως άξονα διαλόγου και γνωριμίας με τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας.

Άρχισα να γνωρίζω τον κόσμο των κωφών μέσα απο εξαιρετικούς ανθρώπους που έχουν αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στην εκπαίδευση και την διευκόλυνση των ανθρώπων που στερούνται την ομιλία και την ακοή. Mέσα απο την αγάπη, την δημιουργικότητα, τον εθελοντισμό και την άσβεστη ενέργεια που έχουν δίνουν πραγματικό νόημα στη καθημερινότητα των ανθρώπων που συχνά μπορεί να αισθάνονται περιθώριο.

Mε την ταινία "Λόγια της Σιωπής" θέλω να προτείνω τη νοηματική γλώσσα ως μία γέφυρα επικοινωνίας των κωφών και των ακουόντων. O κινηματογράφος είναι ένας χώρος πού μπορεί να κάνει αυτούς τους δυό κόσμους να συναντηθούν τουλάχιστον στη διάρκεια της ταινίας.

Mετά ο καθένας -με αφορμή ελπίζω την ταινία- θα βρει τα λόγια και τις εικόνες μέσα του, που θα του κάνουν νόημα να ανακαλύψει κάτι πιο πέρα απο την προφορική ομιλία. Eκεί πού οι εικόνες και οι εκφραστικές δυνατότητες του σώματος αποκτούν φωνή και ο άφατος λόγος βρίσκει τη θέση του."